در تاریخ ۲۳ آگوست ۱۹۳۸ پیرکاستان شیمی دان سوئیسی شاغل در شرکت GEBR.Detrey Aq در زوریخ که به ساخت موارد ترمیم داشت اختراع خود جهت ثبت اعلام می کند . کشف رزین اپوکسی در تاریخ ۳۱ آگوست ۱۹۴۰ تحت نام {{ پاتنت سوئیسی شماه ۲۱۱۱۱۶ }} اتفاق افتاد و به ثبت رسید . پاتنت فوق پایه و اساس گروه رزین های اپوکسی است . پاتنت مذکور با عنوان روش هائی جهت ساخت یک نوع رزین سخت شونده ثبت می شود .
خلاصه پاتنت : رزین های سخت شونده ای در حرارت و بدون آزاد شدن مواد فرار جانبی از مشتقات اتیلن اکسید یا حداقل دو گروه اتیلن اکسید قابل ساخت می باشند که پلی مر نگردیده و یا اینکه فقط بمیزان اندک ماکروملکولهائی را شامل می شود . این ترکیبات – رزین ها – را میتوان با آنهیدرید اسیدهای آلی دو بازی در واکنش تراکمی ( کندتزاسین ) شرکت داد .
تقسیم بندی رزین های اپوکسی
در تقسیم بندی رزین های اپوکسی میتوان بطور عام به دو جنبه اشاره نمود که در انواع کفپوش اپوکسی و کفپوش پلی یورتان استفاده می شود :
الف : از جنبه ساختار شیمیایی که شامل : رزین های با ساختار آروماتیک ، رزین های آلیفاتیک و رزین های دارای ساختار شیمیایی الیسکلیک یا سیکلوالیفاتیک می باشد .
مهمترین رزین های اپوکسی ساختار آروماتیک داشته و عموما بر پایه بیس فنل A ساخته می شوند . این رزین ها از لحاظ گروههای اپوکسید دو عاملی بوده و در صورتیکه بیس فنل A با بیس فنل F جایگزین شود رزین های حاصل چند عاملی یعنی دارای گروههای اپوکسید متعدد خواهند بود . به این نوع رزین ها بعضا نووکسی نیز اطلاق می شود زیرا در ساخت آنها عملا نوولاکها نقش دارند ، ضمنا ترکیبات تک عاملی اپوکسید نیز وجود دارند که به حلال های فعال معروف هستند .
ب: از نقطه نظر سخت شوندگی
از نظر چگونگی سخت شدن رزین های اپوکسی را می توان به سه گروه تقسیم کرد . زیر مجموعه هر گروه واکنش های مشابهی دارند .
۱- گروههای دارای اپوکسید اکویدالات تا ۲۵۰ درجه سانتی گراد ، در شرایط معمولی بصورت مایع بوده و عمدتا با پلی آمین ها و انهیدریدهای آلی سخت میشوند . بیشترین کاربرد این رزین ها در پوشش های اپوکسی فاقد حلال بوده و گاهی در سیستم های دو جزئی دارای حلال بعنوان اصلاح کننده مورد استفاده قرار می گیرند .
۲- گروه هایی که در شرایط معمولی جامد بوده و دارای اپوکسید اکویوالانت بین ۴۵۰ تا ۱۰۰۰ میباشند . این رزین ها که دارای مولاریته نسبتا پایین هستند با ترکیبات آمین مانند پلی آمین ها ، پلی آمینو آمیدها ، بازی های مانیش و … سخت می شوند و بیشترین مصرف را در رنگها و لاکهای اپوکسی دو جزئی دارا میباشند .
۳- گروه رزین های دارای اپوکسید اکویوالات تا ۵۰۰۰ که معمولا از طریق گروههای هیدروکسیل با ایزوسیانات ها سخت میشوند . لازم بذکر است که با افزایش ملکولاریته درصد گروههای هیدروکسیل موجود در رزین برخلاف آنچه که در مورد گروههای اپوکسید صادق است افزایش می یابد . هم رزین های داخل این گروه و هم آندسته که دارای ملکولاریته بیش از ۱۵۰۰۰ می باشند بعنوان رزین مکمل با رزین های آمینی ، فنولیک و … در حرارت سخت میشوند . در ضمن رزین هائی که فقط از طریق تبخیر حلال تشکیل فیلم میدهند نیز در این گروه می باشند . ( ترموپلاست!) . از لحاظ تعداد و تنوع بیشترین رزین های اپوکسی آنهائی هستند که در ساخت رنگ و لاک و هم چنین انواع پوشش های حفاظتی مورد استفاده قرار می گیرند و غالبا محصول ترکیب بیس فنل A و اپی کلرهیدرین هستند .